این روزها

 برای یادآوری خودم بنویسم در سالهای آینده،

اوضاع نظام سلامت ما این روزها مانند وضعیت دفاعی و نظامی روزهای اول جنگ است. شاید به چنین رویداد گسترده ایی نیاز داشتیم تا نقایص را بفهمیم و راه حل بجوییم.

اشتباه تفسیر نشود این به معنای قوت نظام سلامت در سایر نقاط جهان نیست، اصلا! تراز قیاسی ما با دیگر کشورها به دیدگاه من بالاست  اما آن حد مطلوبی که در نظر من میتواند شکل بگیرد هنوز میسر نشده.


این سالها که در علوم پزشکی درس خواندم و در بسیج آن فعالیت کردم عمیقا به این نتیجه رسیدم که کمبود وجود فکر خلاق و روش های نو ( و موثر) یکی از خلاء های هر حوزه ایی از بازو های عملکردی تمدن ایران است. ما سالها پیرامون شهدا کار کردیم و تقرب را در شبیه شدن به آن ها جستیم. دخترهایمان لباس نظامی پوشیدند و گردنبند پلاک انداختند و پسرهایمان چفیه بر کمر بستند.

به نماد ها علاقه مندم و آنها را عامل پیشروی و چراغ چشمک زن راهنمای مسیر میدانم اما نه هنگامی که نماد خود در هر عرصه ایی غایت و هدف شود. چنین تعبیری را در هیچ کجا سرغ ندارم. حتی در امور دینی! نماز با آن وسعت معنا و مفاهیمی که از درک این حقیر والاترند هیچگاه غایت و هدف نبوده و موضوعیت یافتن آن به افراط را، همواره در سیره اولیاء الله مذموم یافته ام. پس چگونه است که در بسیج، در صدا و سیما در علوم پزشکی، مهندسی و ... مواردی خاص نماد میشوند و سیر الی الله در الصاق این نمادها به افراد منحصر میگردد؟

تصور من بر این است که ماحصل آنچه اکنون در دست داریم از پرداخت سطحی به مفاهیم در هر حوزه ایی و

بلند بودن صدای طبل های توخالی و اندیشه های راکد، پیروی عامه و اکتفا به تحلیل غیر ناشی گردیده است.

اما چاره چیست؟

................................................................................................

پ.ن : طلاب حوزه علوم دینی اگر به این نکات و دیگر نکات مشابه در حیطه کاری خود واقف نباشند به زودی در حوزه دین، اعتقاد و باور امواجی بسیار بلند تر و سهمگین تر از یک بیماری جسمی جامعه را فراخواهد گرفت. واقعه ایی که پیرامون بستن درب های حرم حضرت معصومه سلام الله علیها رخ داد، قسمتی از حقیقت آنچه که در حوزه های علوم دینی ما میگذرد را آشکار نمود.


پ.ن2 : چرا هیچ اردوی راهیان علمی در بسیج های ما برگزار نمیشود و همواره معاونت علمی از ضعیف ترین و بی برنامه ترین معاونت هاست؟


پ.ن 3 : لطفا نرید ازدوهای راهیان نور رو تعلیق کنید، که هر چه داریم از معارف شهداست. بحث اینجاست که ما نفهمیدیم که شهدا چگونه عمل کردند و راه آنها را ادامه ندادیم بلکه به پرستش بدون فهم روی آوردیم